Het is soms onwerkelijk en niet te begrijpen…

Dinsdag aan het einde van de dag wordt Innocent (2 jaar) gebracht door de kinderbescherming. Hij is gevonden door mensen uit het dorp, nadat hij daar minimaal twee dagen alleen in zijn hut heeft gezeten. Hij kijkt bedroefd en geeft zich over aan ons. We mogen hem wassen, vasthouden en laten hem dan mee eten aan tafel. Rijstkorrel voor rijstkorrel en sliertje kool voor sliertje kool eet hij zijn bord leeg. Hij slaapt een nachtje en op woensdag nemen we hem mee naar het ziekenhuis naast het opvanghuis. Alle nieuwe kinderen die hier binnenkomen worden onderzocht door het ziekenhuis. Er wordt bloed afgenomen en even later komt eruit dat hij o.a. malaria heeft. In een zodanige vorm dat hij een soort van infuusje in zijn arm krijgt waar de medicijnen door toegediend kunnen worden. Door hun donkere huidjes is het lastig prikken voor de zuster en begint hij hartverscheurend te huilen. Na het avondeten op woensdagavond vind ik hem er niet goed uitzien. Ik denk dat hij pijn in z’n lichaam heeft, zijn ogen staan niet goed en hij is futloos. In de nacht krijgt hij ook nog een keer medicijnen door het buisje toegediend en als hij ’s ochtends wakker is, lijkt het wel of hij alleen maar meer achteruit gaat. Nadat hij op de pot heeft gezeten, is al zijn voedsel er weer uitgekomen. Het ziet er zorgwekkend uit en daarom gaan ze terug naar het ziekenhuis. Daarnaast huilt hij continu, alsof hij heel veel pijn heeft. Het ziekenhuis naast Amecet verwijst ze door naar het ziekenhuis in Soroti. Op dit moment kan zijn lichaam het voedsel niet goed verwerken en neemt zijn lichaam de voedingsstoffen uit het voedsel niet op. Het ziet er niet goed uit… Hij blijft op dit moment in het ziekenhuis, waar de auntie’s elkaar in shifts afwisselen.

Woensdag wordt Loi van ongeveer 7 jaar gebracht door de politie. Hij is gevonden en er is niet bekend wie zijn familie is of waar hij woont. Hij is verkouden en smeert alles af aan zijn kleren. We laten hem zien dat hij zijn neus met een stukje wc-papier kan snuiten. Loi heeft ongeveer dezelfde leeftijd als de tweeling en zij kunnen heerlijk met elkaar spelen. Loi is lief, hij kijkt zijn ogen uit en er ontstaat een glimlach op zijn gezicht als je even contact met hem maakt.
Op donderdagmorgen neem ik bellenblazen mee en speel ik samen met Loi en de tweeling. Ze kennen hun eigen naam niet goed. We weten door de familie wat de namen van de jongens zijn, maar de kinderen kennen hun eigen naam niet goed en weten niet op welke naam ze nou moeten reageren. Als ontbijt krijgen de kinderen een boterhammetje en een banaan. Loi geniet enorm van zijn boterham en wil zijn banaan daarna opeten. Hoe heb jij geleerd hoe je een banaan moet eten? Kun je jezelf voorstellen dat een 7 jarig kind nog nooit een banaan heeft gegeten. Loi begon zijn banaan met schil en al op te eten. Gelukkig zagen we het snel en konden we hem leren hoe je een banaan eet.

Veel mensen zullen Els kennen en het verhaal van haar dochter Sarah. Sarah gaf Els de inspiratie om een opvanghuis te starten. Els zag Sarah en zij werd op dat moment ‘dood ding’ genoemd. Niemand had gedacht dat dit onschuldige meisje 21 jaar bij haar heeft kunnen wonen. Ik heb zoveel respect voor Els en haar grote hart. Sarah is een paar weken geleden overleden. Je begrijpt dat dit verdriet nog erg groot is. Als je hier meer over wilt lezen, kun je dit doen op de blog van Amecet: https://www.amecet-childrenshome.com/blog Sinds een paar dagen voelt Catherine, de jongste dochter van Els, zich niet goed. Ze ging steeds meer achteruit en zij ligt sinds gisteren in het ziekenhuis. Het is heel spannend hoe dit zich gaat ontwikkelen.

Dit zijn slechts drie verhalen van kinderen hier in Oeganda… Alle eenentwintig kinderen die op dit moment in Amecet zijn, hebben hun eigen verhaal. Ik wil je vragen om in gedachten of gebed bij deze kinderen te zijn. Het raakt me diep, doet me pijn en maakt me verdrietig. Ik hoop dat ze de kracht krijgen om weer op te mogen knappen. Daarnaast wordt er wel over ziekenhuizen gesproken, maar zijn de ziekenhuizen hier niet te vergelijken met de ziekenhuizen in Nederland. Je krijgt geen eten, maar daar moet je zelf voor zorgen. Je moet doortastend zijn en alert om te kijken of het juiste gedaan wordt om nog maar niet over de hygiëne te spreken.. Ik vind het niet eerlijk. Waarom zijn er zulke grote verschillen op de wereld?

‘Tears are words the heart can’t say…’