Hou vol
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
20 Juli 2019 | Oeganda, Soroti
De titel van mijn bericht vandaag is de titel van een lied uit het repertoire van Nova Melodica. Een lied dat ik heb uitgekozen voor de kinderen hier. Een aantal weken geleden zongen wij tijdens het concert van stichting de Figurant in de Mythe waar Els, met haar vier dochters, aanwezig was. Aan het einde van het concert werden er bloemen uitgereikt door drie dochters en zongen we met z’n allen ‘We shall overcome some day’. Op het podium stond een springlevend, enthousiast Oegandees meisje van 8 jaar, Catherine te zingen. In een tijd van een paar weken kan er veel gebeuren… Vanmiddag is Els met Mary (haar oudste dochter) en Catherine van Soroti naar Kampala gevlogen met een ziekenhuisvliegtuig. Het gaat erg slecht met Catherine, ze heeft leverproblemen, is buiten bewustzijn, ze heeft toevallen en complicaties. Ze hopen dat de specialisten in het ziekenhuis van Kampala nog iets kunnen betekenen voor dit lieve meisje van 8 jaar.
Ondertussen is Innocent vanmorgen bij ons terug in Amecet gekomen vanuit het ziekenhuis. In het weekend worden er geen operaties uitgevoerd, dus geven zij hem hier de zorg die hij nodig heeft en zal hij waarschijnlijk volgende week teruggaan om geopereerd te worden. We zien hem genieten van zijn eten, van het eventjes kunnen spelen en daarnaast slaapt hij ook extra veel.
Sommige kinderen hebben hier al meer te maken gehad met de dood dan dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Ongelofelijk…
Het werk met de kinderen gaat hier gewoon door. Zo draaide ik mijn eerste D shift van vrijdagavond 18.00 uur tot zaterdagmorgen 7.30 uur. De auntie’s vonden het spannender dan dat ik het vond. Ze waren er veel mee bezig en ik mocht vrijdag vooral niks doen, want ik moest al de hele nacht werken zeiden ze. Ik moest vooral rustig aandoen en rusten... Op vrijdagmorgen werd ik rond 8.30 uur wakker en ging ik eerst douchen. Aan het einde van de ochtend mag Okelo van school gehaald worden. Hij gaat iedere dag van 7.00 - 12.00 uur naar school in zijn uniformpje. Vanaf aankomende maandag gaan zijn tweelingbroertjes ook naar school. Als ik het schoolplein op kom lopen, wordt er al omgeroepen dat ik eraan kom: ‘Mzungu, Mzungu!’ Grote ogen kijken me aan als ik de klas binnenstap. De leerkracht is nergens te bekennen en Okelo ligt in zijn stoeltje te slapen. Een jongetje pakt zijn tas en terwijl hij wordt gedragen, lopen we terug naar het opvanghuis. Ik trek me daarna terug op m’n eigen kamer en rust daar wat uit. Mijn D shift begint om 18.00 uur en daarbij help ik eerst bij het geven van eten aan de peuters. Na het eten wordt er gezongen en daarna zorg ik samen met de andere D shift auntie, auntie Sharon, dat alles klaarstaat voor de nacht; bekers voor de porridge, medicijnen en luiers. We wassen alles af, maken de pannen schoon en maken tot slot verse fruitsap van passievrucht en heel veel suiker. Rond 21.00 uur wordt het hek op slot gedaan en worden de drie waakhonden losgelaten. Normaal gezien zorg ik altijd dat ik dan op m’n kamer ben ;), maar nu ben ik een nachtje in het opvanghuis. Om 22.00 uur komen de eerste baby’s. Ze worden gevoed en gaan daarna heerlijk slapen. Baby Miriam is erg verdrietig in de nacht. Ze is alleen stil als ze dicht bij je is. Ik vind dat niet erg, pak haar uit haar bedje en laat haar in mijn armen, dicht tegen me aan slapen. Om 6.15 uur worden de peuters uit bed gehaald en krijgen zij medicijnen en porridge. Daarna spelen ze in de kamer en komen de mensen van de A shift binnen. Als alles netjes in de keuken is, mag ik naar bed om 7.20 uur en hoef ik pas weer te beginnen om 15.00 uur. In de koelkast van het huis waar ik slaap heb ik yoghurt met vers fruit gereed gezet, zodat ik dat nog even kan eten, voordat ik ga slapen.
Veel mensen sturen persoonlijke berichtjes om te vragen hoe het met mij gaat, wat dit met mij doet. Met mij gaat het goed, echt, geen zorgen! Natuurlijk raakt het me en lopen de tranen op bepaalde momenten over mijn wangen, maar daarnaast probeer ik zoveel mogelijk liefde te geven aan alle kinderen die hier zijn door te knuffelen, te spelen, te dansen, te zingen of er gewoon te zijn. Dat is wat ik op dit moment kan doen.
Liefs x
Ondertussen is Innocent vanmorgen bij ons terug in Amecet gekomen vanuit het ziekenhuis. In het weekend worden er geen operaties uitgevoerd, dus geven zij hem hier de zorg die hij nodig heeft en zal hij waarschijnlijk volgende week teruggaan om geopereerd te worden. We zien hem genieten van zijn eten, van het eventjes kunnen spelen en daarnaast slaapt hij ook extra veel.
Sommige kinderen hebben hier al meer te maken gehad met de dood dan dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Ongelofelijk…
Het werk met de kinderen gaat hier gewoon door. Zo draaide ik mijn eerste D shift van vrijdagavond 18.00 uur tot zaterdagmorgen 7.30 uur. De auntie’s vonden het spannender dan dat ik het vond. Ze waren er veel mee bezig en ik mocht vrijdag vooral niks doen, want ik moest al de hele nacht werken zeiden ze. Ik moest vooral rustig aandoen en rusten... Op vrijdagmorgen werd ik rond 8.30 uur wakker en ging ik eerst douchen. Aan het einde van de ochtend mag Okelo van school gehaald worden. Hij gaat iedere dag van 7.00 - 12.00 uur naar school in zijn uniformpje. Vanaf aankomende maandag gaan zijn tweelingbroertjes ook naar school. Als ik het schoolplein op kom lopen, wordt er al omgeroepen dat ik eraan kom: ‘Mzungu, Mzungu!’ Grote ogen kijken me aan als ik de klas binnenstap. De leerkracht is nergens te bekennen en Okelo ligt in zijn stoeltje te slapen. Een jongetje pakt zijn tas en terwijl hij wordt gedragen, lopen we terug naar het opvanghuis. Ik trek me daarna terug op m’n eigen kamer en rust daar wat uit. Mijn D shift begint om 18.00 uur en daarbij help ik eerst bij het geven van eten aan de peuters. Na het eten wordt er gezongen en daarna zorg ik samen met de andere D shift auntie, auntie Sharon, dat alles klaarstaat voor de nacht; bekers voor de porridge, medicijnen en luiers. We wassen alles af, maken de pannen schoon en maken tot slot verse fruitsap van passievrucht en heel veel suiker. Rond 21.00 uur wordt het hek op slot gedaan en worden de drie waakhonden losgelaten. Normaal gezien zorg ik altijd dat ik dan op m’n kamer ben ;), maar nu ben ik een nachtje in het opvanghuis. Om 22.00 uur komen de eerste baby’s. Ze worden gevoed en gaan daarna heerlijk slapen. Baby Miriam is erg verdrietig in de nacht. Ze is alleen stil als ze dicht bij je is. Ik vind dat niet erg, pak haar uit haar bedje en laat haar in mijn armen, dicht tegen me aan slapen. Om 6.15 uur worden de peuters uit bed gehaald en krijgen zij medicijnen en porridge. Daarna spelen ze in de kamer en komen de mensen van de A shift binnen. Als alles netjes in de keuken is, mag ik naar bed om 7.20 uur en hoef ik pas weer te beginnen om 15.00 uur. In de koelkast van het huis waar ik slaap heb ik yoghurt met vers fruit gereed gezet, zodat ik dat nog even kan eten, voordat ik ga slapen.
Veel mensen sturen persoonlijke berichtjes om te vragen hoe het met mij gaat, wat dit met mij doet. Met mij gaat het goed, echt, geen zorgen! Natuurlijk raakt het me en lopen de tranen op bepaalde momenten over mijn wangen, maar daarnaast probeer ik zoveel mogelijk liefde te geven aan alle kinderen die hier zijn door te knuffelen, te spelen, te dansen, te zingen of er gewoon te zijn. Dat is wat ik op dit moment kan doen.
Liefs x
-
21 Juli 2019 - 08:51
Sarleen:
Lieve Stephanie, Wat een verdrietige momenten maak je mee. En ook ik denk aan het mooie lied dat we met z’n allen zongen hand in hand. Er straalde zoveel liefde uit. Veel sterkte met alles en zijn super trots dat je deze lieve kinderen mag verzorgen en helpen.
Liefs mam. -
21 Juli 2019 - 11:56
Oma:
Je bent een kanjer lieve Stephanie, met groot respect volgen we je en weten dat dit werk wat je nu doet echt uit je hart komt.
Heel veel liefs van ons, opa en oma xx -
21 Juli 2019 - 12:58
Hans En Annemarie:
Lieve Steef,
Mooie, ontroerende en lieve verhalen stuur je ons!
Knap en goed dat je er voor alle kinderen bent!
Zo'n lieve auntie ,zoals jij, zullen ze niet vlug vergeten!!
groetjes Hans en Annemarie -
22 Juli 2019 - 10:56
Marja:
Wat bijzonder om je verhalen te lezen! Regelmatig denk ik aan je.....ik ben benieuwd ook naar je verhalen als je weer thuis bent, of tenminste in Frankrijk. Heel veel succes nog!
Liefs Marja -
22 Juli 2019 - 13:08
Marcelle:
Mooi hoor Steef en dapper dat je er kan en wilt zijn op de momenten dat dat het hardst nodig is.
Door je verhalen bouw je een brug van daar naar hier. Een brug waar ik je een flinke portie liefde stuur. Voor jou want je geeft al zoveel. Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
