I still cry

Vanmorgen werden Grace (een paar maanden) en Sarah (15 jaar en een paar maanden zwanger) terug naar hun familie gebracht door uncle Simon en uncle Emma. Grace is hier gekomen toen ze nog maar heel klein was. Sarah is hier nu een week. Zij is zwanger geraakt door een man van 25 jaar en woonde op dat moment niet bij haar familie. Door gesprekken die gevoerd zijn, kan zij nu terug naar haar familie. De auntie’s maakten vanmorgen pakketten met spulletjes klaar die de kinderen meekrijgen. Hierin zitten voedingsmiddelen en verzorgingsmiddelen die de familie in de komende periode kunnen gebruiken. Twee andere auntie’s zorgden ervoor dat ze netjes aangekleed waren. Bij de familie van Grace was het spannend, want de familie had nog niet 100% uitgesproken dat zij de zorg voor haar op zich wilden nemen. Bij terugkomst bleek dat de familie haar goed ontvangen heeft en voor haar wilden zorgen. De komende periode blijven de social workers deze kinderen bezoeken om te kijken hoe het met ze gaat.

Het volgende verhaal weet ik niet goed te beschrijven… Nadat uncle Simon en uncle Emma weer terug bij Amecet waren, werden we allemaal naar binnen gevraagd voor een korte bijeenkomst. Terwijl ik naar binnenloop, vrees ik dat hij iets gaat vertellen waar iedereen bang voor is. Uncle Simon vertelt ons dat Cathy die morgen overleden is. Dit was het nieuws waar niemand op gehoopt had. Het was stil, heel stil en tranen liepen over de wangen. Cathy werd ook wel het zonnetje van Amecet genoemd. Iedereen was dol op haar. Uncle Simon vertelde ons dat een goede bekende van Els naar Kampala rijdt vanuit Soroti om haar, Mary en Cathy op te halen. Daarna zoekt iedereen zijn eigen weg, veel auntie’s zoeken een eigen plekje op en is er intens verdriet of zacht gehuil te horen. Het is vandaag ook de verjaardag van Els, een paar weken geleden is haar andere dochter Sarah overleden. Ik kan me niet voorstellen wat een verdriet Els moet hebben.

Het raakt me diep om het verdriet en de pijn om me heen te zien. Mijn tranen blijven maar stromen en ik krijg ze niet gestopt. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om twee van je kinderen te moeten verliezen, maar het lijkt me verschrikkelijk. Aanstaande dinsdag is de begrafenis van Cathy en daarna zal zij naast haar zus Sarah in de tuin worden begraven.

In gedachten dwaal ik steeds af naar Els, Mary, Helen en allen die Cathy lief hadden. De afgelopen dagen/weken waren zoveel mensen in gedachten bij hen. Iedere keer hoopten we dat het iets beter met haar zou gaan, hoopten we op een wonder…

Lieve Cathy, rust zacht…