Nothing can dim the light that shines from within
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
22 Juli 2019 | Oeganda, Soroti
Een mooie vraag die ik voor mezelf beantwoord aan het einde van de dag of aan het begin van de morgen. Wie mij licht geeft, zijn de kinderen die hier om mij heen zijn. Lieve Miriam die ik vanmorgen in bad deed, insmeerde met crème en daarna mocht aankleden met kleertjes die ik voor haar had uitgezocht. Suzan die het helemaal niet leuk vindt om in bad te gaan, maar nadat ik haar zachtjes aan het afdrogen was en voor haar begon te zingen, stopte ze met huilen en lag ze me met haar grote ogen te bekijken. Irene die om 10.00 uur nog helemaal geen zin had in haar flesje en nog drie kwartier heerlijk op mijn schoot lag te slapen, voordat ze haar ogen opende en zin had in haar fles. Okelo die vanmorgen naar school was geweest en nadat hij terugkwam op mijn schoot klom en met mijn handen begon te bewegen en met mij wilde zingen. Abel die gelijk naar mij toe kwam kruipen toen hij uit bed gehaald was en op schoot kwam zitten om te knuffelen. Innocent die ik leerde om op zijn pukkie fiets te rijden. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan… Ik wil een lichtje zijn voor deze kinderen. Ik wil ze laten lachen, ik wil dat ze zich veilig en geborgen voelen en ik wil ze liefde geven. "
Gisteravond voordat ik ging slapen ging ik nog even naar het toilet. Op een aantal plekken in ons huis liggen kranten met een tomatenprutje voor de rat. In dit tomatenprutje zit een soort van gif om de rat uit ons huis te krijgen. Terwijl ik op het toilet zit en naar de wasbak kijk, spring ik omhoog. Er ligt een beest in en ik kan niet zien of het beest nog leeft of niet. Achteraf heb ik heel hard om mezelf moeten lachen, omdat het er waarschijnlijk heel raar heeft uitgezien toen ik omhoog sprong. Voorzichtig loop ik uit het toilet en ga eerst naar het andere toilet om vervolgens één van de auntie’s te halen, maar zij zitten allemaal in het opvanghuis. Het is al na 21.00 uur, de honden zijn al buiten, dus ik ga ze echt niet halen. Ik maak een foto met mijn telefoon en ga dan lekker slapen. De volgende dag bekijk ik het beest nog eens goed, want het ligt er nog steeds en het schijnt een vleermuis te zijn. Eén van de auntie’s heeft hem weggehaald. De rat is heel slim, want die eet niet van de tomaten en maakt gewoon nog steeds plezier in ons huis, gelukkig heeft hij mijn kamer nog steeds niet ontdekt!
Catherine ligt op de intensive care in het ziekenhuis in Kampala. Haar moeder Els en oudste zus Mary zijn bij haar. In eerste instantie mocht Els bij haar eerste bezoek Catherine niet aanraken. Dit was heel moeilijk en erg verdrietig. Nadat ze ’s avonds terugkwam, mocht het wel. Ze heeft twee uur bij haar gezeten liedjes voor haar gezongen, haar hand gestreeld, gebeden en tegen haar gepraat. Vandaag is er een team van allerlei artsen bij elkaar geweest om te kijken wat zij voor Catherine kunnen betekenen. Ik heb nog niet gehoord wat hieruit is gekomen en hoe het vandaag met haar gaat.
Innocent is nog steeds bij ons in Amecet. Als hij moet poepen komt zijn anus naar buiten. Dit doet ongelofelijk veel pijn en dat is waar hij aan geopereerd zal moeten worden, zodat dit niet meer naar buiten kan komen. De auntie’s van de verpleging proberen zo goed mogelijk voor hem te zorgen.
Er zijn hier nog twee Nederlandse meiden. Eén van de meiden voelde zich niet goed sinds gisteren en daarom gingen we naar het ziekenhuis naast Amecet om twee testen te laten doen; een malariatest en een urinetest. Gelukkig heeft ze geen malaria en er kwam uit dat ze een urineweginfectie had, maar daar twijfelen we aan, want deze test is midden op de dag afgenomen, terwijl dit normaal altijd in de ochtend moet gebeuren en ze daarnaast geen klachten op dat gebied heeft. Het kan ook een reactie van haar lichaam zijn op alle indrukken die ze hier opdoet, het andere eten, de cultuurverschillen, een vermoeiende D shift, het weer etc.
Lieve Julius, je mama is vanmorgen overleden tijdens de bevalling. Jij kwam op deze wereld en moet het zonder je mama redden. Je familie weet niet hoe ze het op dit moment voor elkaar moeten krijgen om voor jou te zorgen en daarom kwam jij een paar uur later bij ons in Amecet. Lief klein jongetje, ik hoop dat jouw familie nadat ze het overlijden van jouw mama een plekje hebben gegeven weer terugkomen bij ons en de zorg voor jou weer kunnen overnemen. Vijf mensen kwamen vanmorgen zachtjes het terrein van Amecet opgelopen. Ze namen plaats op de stoeltjes en één van de auntie’s ging er naartoe. Ze vertelden het verhaal en in eerste instantie is er echt geprobeerd om de familie de zorg op zich te laten nemen, maar het ging echt niet. Nu is Julius bij ons en zorgen wij voor hem.
Morgen heb ik een dagje vrij en ga ik samen met drie andere vrijwilligers op bezoek bij een basisschool, fruit kopen op de markt en samen koken. In principe wordt er iedere dag voor ons gekookt. Tussen de middag krijgen we altijd posho met bonen. Op de foto zie je één van de auntie’s posho koken, posho is een soort van maispap.
Vraag voor al mijn lezers… Wie heeft jou vandaag licht gebracht en voor wie wil jij een lichtje zijn?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley